De wind is guur. De kamer is koud. De chromecast vindt de WiFi niet. En ik zit hier in het epicentrum van ongemak te rusten in een lederen fauteuil. Geen afleiding te bespeuren. Ik zou vanavond duizend dingen kunnen schrijven. Over donkerblauwe ogen, kuiltjes in de kin en gespleten haarpunten. Over de plakkerigheid van beregende paden in Erondegem, de eeuwige stilte in een adempauze. De gebogen lippenlijn van de lach. Maar ik zei zou, geboekstaafd als de nachtmerrie van de werkwoordsvormen. Ik stapel van nature veel dingen op, en ik moet leren kruipen voor ik er van af loop.

Nice ipa, not too herb